Ispitivanje uticaja tipologije ambasada na urbanu bezbenost javnih gradskih prostora Tokija

Abstract

Postoji primetna neusklađenost između formulacije arhitektonskih i urbanističkih smernica za tipologiju objekta ambasada i njihove primene, čije su posledice uočljive u javnom gradskom prostoru. Brojne studije su konstatovale sistematsko odsustvo i neefikasnost arhitektonsko-urbanističkih projektantskih strategija, povezanih sa eksteritorijalnim privilegijama ispitivanih tipologija. Cilj ovog istraživanja je utvrđivanje posledica koje stvaraju tipologije ambasada, kao i uspešnost njihove prostorne integracije u urbano tkivo gradova. Konkretno, istražuje se proizvedeni prostorni efekat i urbana bezbednost u studijama slu- čaja za Tokio, Japan. U ovom radu se tvrdi da su zbog pretnji terorizma i urbanog nasilja, kao i specifičnih prostornih/bezbednosnih zahteva, objekti ambasada postali generatori diskontinuiteta u urbanim matricama grada. Glavna karakteristika ovih tipologija je izuzeće od skoro svih oblika arhitektonsko-urbanističke zakonske regulative zemlje domaćina, zbog svojih eksteritorijalnih privilegija. Kao takvi, bezbednosni problemi imaju tendenciju širenja na okolne javne gradske prostore i susedstva, stvarajući štetne efekte po urbano tkivo, njegov kontinuitet, morfologiju i kvalitet urbanog života. Tokio, jedan od najbezbednijih gradova na svetu sa posebnom strategijom urbanog razvoja je izabran kao eklatantni primer za ispitivanje tipologija diplomatsko-konzularnih predstavništava. Prikazane studije slučaja (Ambasade Sjedinjenih Američkih Država, Brazila i Velike Britanije) ispituju ekstreme otvorenih kao i introvertnih arhitektonskih programa, objašnjavajući kako njihova konceptualizacija utiče na susedne javne prostore. Primećuju se i integracija i prostorna sekvestracija javnih prostora, sa zaključkom da su pojedinačne arhitektonsko-urbanističke koncepcije glavni katalizatori u oblikovanju i/ili narušavanju urbanog kontinuiteta gradova.

A tangible discrepancy exists between the creation of architectural and urban planning guidelines for embassy building typology and its implementation, most noted within the public space. Numerous studies have noted the systematic lack and inefficiency of architectural and urban planning strategies, linked to extraterritorial privileges of the examined typologies. This investigation aims to determine the outcomes of created architectural typologies, as well as the success of their spatial integration. Specifically, it investigates the spatial effect it produces in exploratory case studies for Tokyo, Japan. This paper argues that, due to the threats of terrorism and urban violence, as well as specific spatial/security requirements, embassy buildings have become generators of disruptive discontinuity in the city’s urban matrices. These typologies, in particular, are exempt from almost all forms of local architectural and urban planning control of host countries, owing to their extraterritorial privileges. As such, security concerns tend to extend onto the surrounding public spaces and neighbourhoods, creating detrimental effects on the urban tissue, its continuity, and morphology and, consequently, the quality of urban life. As one of the safest cities in the world with a particular urban developmental strategy, Tokyo has been chosen as a prime example for examining diplomatic architectural typologies. Presented case studies (USA, Brazil, UK) examine extremes of open and introverted architectural programs, elaborating their influence onto the neighbouring public spaces. Both integration and spatial sequestration are noted, arguing place-making decisions as one of the main catalysts in shaping and/or disrupting urban continuity.