Tranzicija i reforme: arhitektura u Srbiji 1952-1980

Abstract

Pozicija arhitekture u Srbiji u kontekstu politike i ideologije jugoslovenskog i srpskog društva u periodu izmedju uvodjenja radničkog samoupravljanja i smrti Josipa Broza Tita može ukazati kako na mehanizme kojima se složena ideološka konstrukcija jugoslovenskog socijalizma gradila i transformisala, tako i na niz vrednosti koje su predstavljale jezgro kompleksnih ideoloških sadržaja socijalističke Jugoslavije. Istovremeno, integrativni tokovi u društvu i kulturi, kao i "sijalektička ravnoteža između posebnih nacionalnih kultura i nadnacionalne kulture" uslovili su da se ovaj sistem postavi kao jedinstvena osnova koja je u celosti prožimala jugoslovensko društvo, kao ontološka konstrukcija složenice "bratstvo i jedinstvo", podrazumevajući etnički egalitarizam, kao i temeljan sistem vrednosti i znanja. Arhitektonska kultura u Srbiji u ovom periodu govori da su temeljne ideološke vrednosti kao što su progres, autentičnost, društvena avangarda i političko liderstvo, decentralizacija, pluralizam i pluralnost, otvorenost i demokratičnost formirale međusobno povezan sistem prožimale su ideološku matricu kojom se legitimisao politički poredak socijalističke Jugoslavije i njegova tranzicijska dimenzija.