The promise of performative: Relational, genetic and scripted models in architectural design

Abstract

This paper investigates the role of performative models within the context of architectural design. Understanding the performances of the built environment can be postulated in rather different manners. It is commonly expected that the built environment complies with the diverse and changing requirements of its users. It is equally required that buildings are economically constructed, easily maintained, energy efficient, safe and aesthetically pleasing. Yet, such expectations are complex and consist of a great number of intertwined effects that are not easy to synchronize during architectural design process. Although they can be precisely evaluated and quantitatively expressed, the values specifying the performances, such as temperature, humidity and intensity of light or sound, in traditionally established course of architectural design are usually only considered throughout the post-rationalization or correction of the architectural design. The research presented in this paper explores design mechanisms, for direct and formative incorporation of feedback information into the very conception of architectural form.

Ovaj rad istražuje ulogu performativnog modela u procesu arhitektonskog projektovanja. Razumevanje performansi izgrađenog okruženja možemo postaviti na veoma različite načine. Danas očekujemo da izgrađeni objekti budu usklađeni sa različitim i promenljivim potrebama svojih korisnika, da budu ekonomično izgrađeni, pogodni za održavanje, energetski efikasni, bezbedni i estetski ugodni. Međutim, ovakva očekivanja su složena i sastoje se od velikog broja međusobno povezanih uticaja koje nije lako uskladiti tokom arhitektonskog projektovanja. Iako mogu biti precizno evaluirane i izražene kvantitativnim putem, vrednosti koje određuju performanse, kao što su temperatura, vlažnost, intenzitet svetlosti ili zvuka, u tradicionalno uspostavljenom toku arhitektonskog projektovanja se najčešće primenjuju samo za naknadnu racionalizaciju ili delimičnu korekciju arhitektonskog projekta. Predmet istraživanja ove studije se odnosi na mehanizme za neposredno i formativno uključivanje povratnih informacija, koje nastaju putem evaluacije modela, u sam tok koncepcije arhitektonske forme.